1:34 Περπατάω γρήγορα γιατί τα αυτιά μου με πονάνε από το κρύο που αυτές τις μέρες θερίζει.. Σε κανένα τεταρτάκι θα'μαι σπίτι, το ξέρω.. Αποφασίζω να πάω απ' το στενάκι γιατί ο κεντρικός είναι μακριά και εξάλλου δεν υπάρχει και λόγος..Η πόλη είναι ένα ασφαλές μέρος να κινηθεί κανείς.. Είναι..?
Στα πρώτα 20 μέτρα δε μου αρέσει καθόλου το στενάκι και αρχίζω να μισώ το συναίσθημα που μεγαλώνει σε κάθε ανάσα.. και μαζί του τις ατρόμητες αποφάσεις που παίρνω..
Δε μου αρέσει να αλλάζουν οι σκιές στο δρόμο, ούτε να ακούω τα βήματά μου.Πεινάω και σκέφτομαι να τσακίσω το μήλο που έχω στην τσάντα μου απ'το πρωί, αλλά το απορρίπτω γρήγορα γιατί ο ήχος του θα με τρομάξει.Μετράω. Δευτερόλεπτα κυρίως.. Πόσες σκέψεις μπορούν να χωρέσουν σε ένα βήμα? Σφίγγω τα κλειδιά μου στην παλάμη και στη σκέψη οτι θα τα χρησιμοποιήσω σαν όπλο, μεταμορφώνω τον δυνητικό εαυτό μου σε κτήνος. Γαμημένο στενάκι. Τελικά είμαι κι εγώ ένα σύγχρονο θύμα όπως όλοι. Και τους βολεύει να φοβάμαι αφού τους δίνω πάτημα για να περνάει αύριο η ζωή μου στην οθόνη τους. Πόσες όμως πιθανότητες υπάρχουν να μετατραπεί το προσχεδιασμένο, και σε όμορφο κουτάκι τυλιγμένο, αστικό σκηνικό σε πραγματικότητα.. Και πόσο άχρηστες μπορεί να είναι οι λογικές σκέψεις αυτή την ώρα?
Τα φώτα δυναμώνουν.. Πλησιάζω στον κεντρικό.. Ο τύπος στο περίπτερο βλέπει μια σοβαρή κιτρινωπή εκπομπή στη μικροσκοπική ψηφιακή γκατζετιά του. Αφήνω τα κλειδιά να πέσουν πιο βαθειά στην τσέπη και δαγκώνω το μήλο.
υπόγεια συστήματα υπόγειες διαδρομές ένας κόσμος αθέατος παράλληλος κάτω από τον δικό μας... άραγε πως είναι να σχεδιάζεις κάτι που δεν θα το δει ποτέ σχεδόν κανέίς;
Αν δεν έχεις προσέξει ποτε, στο φρεάτιο κατοικεί ένας "ματάκιας", που κατασκοπεύει την πόλη. Είναι αυτός που μαζεύει το τσαλακωμένο εισιτήριο που πετάς αδιάφορα βγαίνοντας από το λεωφορείο, τα χαρτάκια που παραπέφτουν καθώς ψάχνεις μέσα στην τσάντα σου, τα χαρτονομίσματα και τα κέρματά σου, που κοιτάς αγανακτησμένος να χάνονται στις σκοτεινές χαραμάδες.Είναι αυτός που χαίρεται να κλέβει μικρές λεπτομέρειες από τη ζωή σου. Όμως, άσχετα απο αυτό, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη αν τρύπωνα σαν κατσαρίδα μέσα στο φρεάτιο.
Οι άνθρωποι περπατάνε στους δρόμους συστρέφοντας νευρικά τα χέρια τους, βλαστημάνε τα μωρά που κλαίνε, ακουμπάνε στα στηθαία του ποταμού με τους κροτάφους ανάμεσα στις γροθιές τους, το πρωί ξυπνάνε από ένα άσχημο όνειρο και αμέσως βουλιάζουν σε ένα άλλο[..]πόλη θλιμμένη, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που, για μια στιγμή, δένει ένα ζωντανό πλάσμα με ένα άλλο και έπειτα κόβεται, ύστερα επανασυνδέει κάποια κινούμενα σημεία σχεδιάζοντας νέες γρήγορες φιγούρες έτσι ώστε, σε κάθε στιγμή, η δυστυχισμένη πόλη να περιλαμβάνει μια ευτυχισμένη πόλη που η ίδια ούτε καν υποψιάζεται ότι υπάρχει. Ίσως αυτό το νήμα να αποτελεί τον παράλληλα εκολλαπτόμενο κόσμο, άγνωστο προς εμάς, πράγμα που δημιουργεί αίσθημα φόβου ίσως και απέχθιας. Εν τέλει γνωρίζω που πραγματικά βρίσκομαι; πάνω ή κάτω από εκεί που πίστευα;και ποιός ορίζει το πάνω και το κάτω.. Ποιά είναι δυστυχισμένη και ποιά ευτυχισμένη πόλη;.. Σκύβω να δω μέσα σ'αυτόν τον καθρέπτη, τον καθρέπτη της πόλης, της ζωής μου.Δε βλέπω παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια, το ένα λέγεται εαυτός και το άλλο εαυτός επίσης.
κινούμαι,στέκομαι. που είμαι; μια φωνή,ενα χτύπημα,ενα ξάφνιασμα. απαπροσανατολίστηκα ψάχνω τα βήματα μου.σηκώθηκαν; τα πόδια στο μαξιλάρι,χάθηκα. σκοτάδι,μόνο εδώ. τα μάτια ανοίγουν,αλλά κλείστα. νομίζω πως είμαι,ξανά χάνομαι.
Η πόλη ξυπνάει, τα φώτα της τρίζουν. Περπατώ αργά και προσπαθώ να ακούσω. Η κατσαρίδα κουνιέται και αισθάνομαι ότι είσαι κοντά. Προσπερνάω ένα κέρμα. Ανάβω το φως και σε βλέπω. Τώρα είναι η σειρά σου. Με εκνευρίζει να σε περιμένω. Ένας flaneur αστικών φασμάτων. Γελάς και κρύβεσαι.
Ανάβω τσιγάρο. Έρχεται κι αυτός. Είμαστε δύο. Η και παραπάνω. Κινείται πιο γρήγορα από μένα αλλά με σέβεται. Εγώ τον πιέζω. Υπακούει το αρχίδι. Είναι η σειρά του.
Μεγάλωσες .Είσαι μπροστά μου. Οι άκρες σου αγγίζουν τις νευρικές μου απολήξεις. Γλιστράς μέσα μου από μια σχισμή. Αρχίζω να ζηλεύω την ικανότητά σου να κρύβεσαι.
Ένας ψίθυρος πέφτει στο φωταγωγό. Πόσο βαθύ είναι το φρεάτιο? Περιμένω να διαβάσω τον επόμενο αριθμό. Ώσπου να έρθεις.
Τα φώτα σβήνουν, δημιουργούν ένα κλοιό. Εγώ αιωρούμαι, γυρίζω ανάμεσά τους. Κάποιος βγαίνει, ανάβει το φως. Φωνάζει δυνατά και πετάει τα σκουπίδια με ορμή πάνω μου. Φεύγω τρέχοντας πετώντας το αναμμένο τσιγάρο. Περιπλανιέμαι.
Τα αυτοκίνητα περνούν φωτίζοντας τον άγνωστο δρόμο. Εκτυφλωτικό φως και μετά πάλι σκοτάδι. Ένας συνεχόμενος ρυθμός. Φως, παύση, φως, παύση. Κάποιος είναι, δεν ξέρω που αλλά το αισθάνομαι. Απομακρύνομαι βιαστικά και κουρνιάζω στη σκιά μιας πολυκατοικίας. Τα μάτια μου θολώνουν. Πάλι άρχισε να βρέχει.
Φόβος το αστικό κενό. Μια στιγμή. Μια μόνο είναι αρκετή για να σφίξω τα δόντια και να αρχίσω να τρέχω. Ήταν εκείνο το φως που τα δημιούργησε όλα. Τρέχω. Αναζητώ κάτι γνωστό. Η αφόρητη σιωπή σπάζει σαν ποτήρι πρωτοχρονιάτικης σαμπάνιας. Τώρα φοβάμαι περισσότερο. Πόσο μακριά μπορεί να’ χω φτάσει. Τα βήματά μου ηρεμούν. Ξεσφίγγω τις γροθιές μου και αναπνέω και πάλι κανονικά. Μέχρι το επόμενο κενό.
Αν δε μπορείς να δακρύσεις, κλείσε τα μάτια και σκύψε το κεφάλι. Το ίδιο είναι. Από έναν κόσμο που δεν υπάρχει θα ζητήσει λίγο νερό. Και όταν η βροχή γίνει ενοχλητική, θα την καταραστεί.
7 σχόλια:
1 katsarida
1:34 Περπατάω γρήγορα γιατί τα αυτιά μου με πονάνε από το κρύο που αυτές τις μέρες θερίζει..
Σε κανένα τεταρτάκι θα'μαι σπίτι, το ξέρω..
Αποφασίζω να πάω απ' το στενάκι γιατί ο κεντρικός είναι μακριά και εξάλλου δεν υπάρχει και λόγος..Η πόλη είναι ένα ασφαλές μέρος να κινηθεί κανείς..
Είναι..?
Στα πρώτα 20 μέτρα δε μου αρέσει καθόλου το στενάκι και αρχίζω να μισώ το συναίσθημα που μεγαλώνει σε κάθε ανάσα.. και μαζί του τις ατρόμητες αποφάσεις που παίρνω..
Δε μου αρέσει να αλλάζουν οι σκιές στο δρόμο, ούτε να ακούω τα βήματά μου.Πεινάω και σκέφτομαι να τσακίσω το μήλο που έχω στην τσάντα μου απ'το πρωί, αλλά το απορρίπτω γρήγορα γιατί ο ήχος του θα με τρομάξει.Μετράω.
Δευτερόλεπτα κυρίως..
Πόσες σκέψεις μπορούν να χωρέσουν σε ένα βήμα?
Σφίγγω τα κλειδιά μου στην παλάμη και στη σκέψη οτι θα τα χρησιμοποιήσω σαν όπλο, μεταμορφώνω τον δυνητικό εαυτό μου σε κτήνος.
Γαμημένο στενάκι.
Τελικά είμαι κι εγώ ένα σύγχρονο θύμα όπως όλοι.
Και τους βολεύει να φοβάμαι αφού τους δίνω πάτημα για να περνάει αύριο η ζωή μου στην οθόνη τους.
Πόσες όμως πιθανότητες υπάρχουν να μετατραπεί το προσχεδιασμένο, και σε όμορφο κουτάκι τυλιγμένο, αστικό σκηνικό σε πραγματικότητα..
Και πόσο άχρηστες μπορεί να είναι οι λογικές σκέψεις αυτή την ώρα?
Τα φώτα δυναμώνουν..
Πλησιάζω στον κεντρικό..
Ο τύπος στο περίπτερο βλέπει μια σοβαρή κιτρινωπή εκπομπή στη μικροσκοπική ψηφιακή γκατζετιά του.
Αφήνω τα κλειδιά να πέσουν πιο βαθειά στην τσέπη και δαγκώνω το μήλο.
υπόγεια συστήματα
υπόγειες διαδρομές
ένας κόσμος αθέατος παράλληλος κάτω από τον δικό μας...
άραγε πως είναι να σχεδιάζεις κάτι που δεν θα το δει ποτέ σχεδόν κανέίς;
Αν δεν έχεις προσέξει ποτε, στο φρεάτιο κατοικεί ένας "ματάκιας", που κατασκοπεύει την πόλη.
Είναι αυτός που μαζεύει το τσαλακωμένο εισιτήριο που πετάς αδιάφορα βγαίνοντας από το λεωφορείο, τα χαρτάκια που παραπέφτουν καθώς ψάχνεις μέσα στην τσάντα σου, τα χαρτονομίσματα και τα κέρματά σου, που κοιτάς αγανακτησμένος να χάνονται στις σκοτεινές χαραμάδες.Είναι αυτός που χαίρεται να κλέβει μικρές λεπτομέρειες από τη ζωή σου.
Όμως, άσχετα απο αυτό, θα ήμουν πολύ ευτυχισμένη αν τρύπωνα σαν κατσαρίδα μέσα στο φρεάτιο.
Οι άνθρωποι περπατάνε στους δρόμους συστρέφοντας νευρικά τα χέρια τους, βλαστημάνε τα μωρά που κλαίνε, ακουμπάνε στα στηθαία του ποταμού με τους κροτάφους ανάμεσα στις γροθιές τους, το πρωί ξυπνάνε από ένα άσχημο όνειρο και αμέσως βουλιάζουν σε ένα άλλο[..]πόλη θλιμμένη, υπάρχει ένα αόρατο νήμα που, για μια στιγμή, δένει ένα ζωντανό πλάσμα με ένα άλλο και έπειτα κόβεται, ύστερα επανασυνδέει κάποια κινούμενα σημεία σχεδιάζοντας νέες γρήγορες φιγούρες έτσι ώστε, σε κάθε στιγμή, η δυστυχισμένη πόλη να περιλαμβάνει μια ευτυχισμένη πόλη που η ίδια ούτε καν υποψιάζεται ότι υπάρχει.
Ίσως αυτό το νήμα να αποτελεί τον παράλληλα εκολλαπτόμενο κόσμο, άγνωστο προς εμάς, πράγμα που δημιουργεί αίσθημα φόβου ίσως και απέχθιας. Εν τέλει γνωρίζω που πραγματικά βρίσκομαι; πάνω ή κάτω από εκεί που πίστευα;και ποιός ορίζει το πάνω και το κάτω.. Ποιά είναι δυστυχισμένη και ποιά ευτυχισμένη πόλη;.. Σκύβω να δω μέσα σ'αυτόν τον καθρέπτη, τον καθρέπτη της πόλης, της ζωής μου.Δε βλέπω παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια, το ένα λέγεται εαυτός και το άλλο εαυτός επίσης.
κινούμαι,στέκομαι. που είμαι;
μια φωνή,ενα χτύπημα,ενα ξάφνιασμα.
απαπροσανατολίστηκα
ψάχνω τα βήματα μου.σηκώθηκαν;
τα πόδια στο μαξιλάρι,χάθηκα.
σκοτάδι,μόνο εδώ.
τα μάτια ανοίγουν,αλλά κλείστα.
νομίζω πως είμαι,ξανά
χάνομαι.
Η πόλη ξυπνάει, τα φώτα της τρίζουν. Περπατώ αργά και προσπαθώ να ακούσω. Η κατσαρίδα κουνιέται και αισθάνομαι ότι είσαι κοντά. Προσπερνάω ένα κέρμα. Ανάβω το φως και σε βλέπω. Τώρα είναι η σειρά σου. Με εκνευρίζει να σε περιμένω. Ένας flaneur αστικών φασμάτων. Γελάς και κρύβεσαι.
Ανάβω τσιγάρο. Έρχεται κι αυτός. Είμαστε δύο. Η και παραπάνω. Κινείται πιο γρήγορα από μένα αλλά με σέβεται. Εγώ τον πιέζω. Υπακούει το αρχίδι. Είναι η σειρά του.
Μεγάλωσες .Είσαι μπροστά μου. Οι άκρες σου αγγίζουν τις νευρικές μου απολήξεις. Γλιστράς μέσα μου από μια σχισμή. Αρχίζω να ζηλεύω την ικανότητά σου να κρύβεσαι.
Ένας ψίθυρος πέφτει στο φωταγωγό. Πόσο βαθύ είναι το φρεάτιο? Περιμένω να διαβάσω τον επόμενο αριθμό. Ώσπου να έρθεις.
Τα φώτα σβήνουν, δημιουργούν ένα κλοιό. Εγώ αιωρούμαι, γυρίζω ανάμεσά τους. Κάποιος βγαίνει, ανάβει το φως. Φωνάζει δυνατά και πετάει τα σκουπίδια με ορμή πάνω μου. Φεύγω τρέχοντας πετώντας το αναμμένο τσιγάρο. Περιπλανιέμαι.
Τα αυτοκίνητα περνούν φωτίζοντας τον άγνωστο δρόμο. Εκτυφλωτικό φως και μετά πάλι σκοτάδι. Ένας συνεχόμενος ρυθμός. Φως, παύση, φως, παύση. Κάποιος είναι, δεν ξέρω που αλλά το αισθάνομαι. Απομακρύνομαι βιαστικά και κουρνιάζω στη σκιά μιας πολυκατοικίας. Τα μάτια μου θολώνουν. Πάλι άρχισε να βρέχει.
Φόβος το αστικό κενό. Μια στιγμή. Μια μόνο είναι αρκετή για να σφίξω τα δόντια και να αρχίσω να τρέχω. Ήταν εκείνο το φως που τα δημιούργησε όλα. Τρέχω. Αναζητώ κάτι γνωστό. Η αφόρητη σιωπή σπάζει σαν ποτήρι πρωτοχρονιάτικης σαμπάνιας. Τώρα φοβάμαι περισσότερο. Πόσο μακριά μπορεί να’ χω φτάσει. Τα βήματά μου ηρεμούν. Ξεσφίγγω τις γροθιές μου και αναπνέω και πάλι κανονικά. Μέχρι το επόμενο κενό.
Αν δε μπορείς να δακρύσεις, κλείσε τα μάτια και σκύψε το κεφάλι. Το ίδιο είναι.
Από έναν κόσμο που δεν υπάρχει θα ζητήσει λίγο νερό. Και όταν η βροχή γίνει ενοχλητική, θα την καταραστεί.
Δημοσίευση σχολίου